مملکت را ولی فقیه و قوای اشغالگرش دارند نابود میکنند. همه میدانیم.زندانها پرند. شکنجه گاه ها خونین. بر چوبه های دار بچه های ایران آویخته. همه میدانند.
گرانی دارد بیداد میکند. بیکاری دارد کارگران شریف ایرانی را له میکند. فقر دارد خانواده ها را از هم میپاشد. مردم برای زنده ماندن کلیه میفروشند. همه میدانند.
لشگر مغول در کوچه های شهر میگردد. به زنان و دخترانمان تعرض میکند. همه میدانند.
صدا و سیمای نکبت بارشان، مجلس اراذل شان، دولت نا مشروع کودتا گرشان، امام جائرشان، سرداران و سربازان بی وجدانشان مثل خوره به جان این ملت افتاده اند. تیشه شان دارد به ریشه مان میزند. چاه های نفت بزودی خالی خواهند شد و درآمدشان را سپاه پاسداران ظلم خواهد بلعید. متخصصین مان آواره دنیا شده و خواهند شد. کارخانه ها در سراشیب ورشکستگی اند و کشاورزی مان در حال نابودی. خارجی منتظر بهانه است که حمله کند. مملکتی خواهد ماند فقیر و ویران.
دریغ است ایران که ویران شود.
آن همه شهامت و شجاعت از ستارخان تا سهراب، از باغ شاه تا کهریزک، از تبریز تا تهران، از خاوران تا خرمشهر گرانقدرترین گنجینه این مرز و بومند و امروز در خطر نابودیست.
چند نفر انسان شریف خون خود را بر این خاک ریختند تا از مرز های میهن دفاع کنند؟ چند نفر زن و مرد شیردل سرود خوانان بر تیرک تیر باران بوسه زدند تا فرزندان این خاک آزاد زندگی کنند؟ چند هزار از بهترین بچه های ما در اسارتگاه های خفاش های خون خوار قهرمانانه به جلادان “نه” گفتند تا کرامت ایرانی را پاس دارند؟ چند هزار مادر دیگر باید داغ دار شوند تا این بختک از سینه این ملت برخیزد؟ تبار نامه خونین این قبیله را کرانه ای نمانده که بر آن شهیدی دگر بیافزایند.
خرداد رسید. سپاه ظالمان شهر را با وبلاگ و بالاترین به زنجیر نکشیده که بخواهیم آن را با وبلاگ و بالاترین آزاد کنیم. میدان مبارزه خیابان است. مبارز کسی است که حرفش را در میدان میزند، بر دیوارهای شهر مینویسد، با الله و اکبر شبانه فریاد میکند، در تظاهرات شرکت میکند. یک خط که مبارز بر دیوار شهر مینویسد بیش از صد هزار خط که من در بلاگ مینویسم ارزش دارد. آن مبارز از شرف، استقلال، و آزادی ایران دفاع میکند. وارث رشادت با غیرت ترین فرزندان ایران است و پرچمدار عزت ایران. اگر مملکتی باقی بماند به یمن تلاش های اوست. من و امثال من حداکثر میتوانیم داستان بزرگی او را در بلاگمان بنویسیم. سلام بر مبارزین قهرمان ایران در این خرداد سرنوشت ساز.
گرانی دارد بیداد میکند. بیکاری دارد کارگران شریف ایرانی را له میکند. فقر دارد خانواده ها را از هم میپاشد. مردم برای زنده ماندن کلیه میفروشند. همه میدانند.
لشگر مغول در کوچه های شهر میگردد. به زنان و دخترانمان تعرض میکند. همه میدانند.
صدا و سیمای نکبت بارشان، مجلس اراذل شان، دولت نا مشروع کودتا گرشان، امام جائرشان، سرداران و سربازان بی وجدانشان مثل خوره به جان این ملت افتاده اند. تیشه شان دارد به ریشه مان میزند. چاه های نفت بزودی خالی خواهند شد و درآمدشان را سپاه پاسداران ظلم خواهد بلعید. متخصصین مان آواره دنیا شده و خواهند شد. کارخانه ها در سراشیب ورشکستگی اند و کشاورزی مان در حال نابودی. خارجی منتظر بهانه است که حمله کند. مملکتی خواهد ماند فقیر و ویران.
دریغ است ایران که ویران شود.
آن همه شهامت و شجاعت از ستارخان تا سهراب، از باغ شاه تا کهریزک، از تبریز تا تهران، از خاوران تا خرمشهر گرانقدرترین گنجینه این مرز و بومند و امروز در خطر نابودیست.
چند نفر انسان شریف خون خود را بر این خاک ریختند تا از مرز های میهن دفاع کنند؟ چند نفر زن و مرد شیردل سرود خوانان بر تیرک تیر باران بوسه زدند تا فرزندان این خاک آزاد زندگی کنند؟ چند هزار از بهترین بچه های ما در اسارتگاه های خفاش های خون خوار قهرمانانه به جلادان “نه” گفتند تا کرامت ایرانی را پاس دارند؟ چند هزار مادر دیگر باید داغ دار شوند تا این بختک از سینه این ملت برخیزد؟ تبار نامه خونین این قبیله را کرانه ای نمانده که بر آن شهیدی دگر بیافزایند.
خرداد رسید. سپاه ظالمان شهر را با وبلاگ و بالاترین به زنجیر نکشیده که بخواهیم آن را با وبلاگ و بالاترین آزاد کنیم. میدان مبارزه خیابان است. مبارز کسی است که حرفش را در میدان میزند، بر دیوارهای شهر مینویسد، با الله و اکبر شبانه فریاد میکند، در تظاهرات شرکت میکند. یک خط که مبارز بر دیوار شهر مینویسد بیش از صد هزار خط که من در بلاگ مینویسم ارزش دارد. آن مبارز از شرف، استقلال، و آزادی ایران دفاع میکند. وارث رشادت با غیرت ترین فرزندان ایران است و پرچمدار عزت ایران. اگر مملکتی باقی بماند به یمن تلاش های اوست. من و امثال من حداکثر میتوانیم داستان بزرگی او را در بلاگمان بنویسیم. سلام بر مبارزین قهرمان ایران در این خرداد سرنوشت ساز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر